Zwrócono się za moim pośrednictwem do spadkobierców praw autorskich Józefa Czapskiego, by wyrażono zgodę na zrobienie kopii listów, które Czapski pisał do Jacques Maritain i jego żony. Badaczka jednego z uniwersytetów przygotowuje pracę o nich i dopełnieniem mają być listy z Czapskim. Trwają także prace badawcze nad spuścizną José Ferrater Mora, katalońskiego autora m.in. Słownika filozoficznego.
Przyszedł David – zaatakował gwałtownie moje malarstwo „Bardzo mocne”, ale zaatakował wyłącznie jako marszand: „Brzydkie kobiety! Takie istnieją, ale nie sposób to sprzedać!”. Ja: „Spodziewałem się od pana usłyszeć krytykę malarstwa”. David: „Jestem kupcem i jestem zbyt stary, abym miał jeszcze ryzykować”. Green – przybył uprzejmie, wołając, jak bardzo moje malarstwo jest ponure, „gorsze niż moje książki”. W chwilę potem Cassou – wykrzykiwał: „Urocze malarstwo! Jakie zabawne i pełne humoru!”
Michel Henricot i Józef Czapski poznali się w 1967 roku w Galerii Jacques’a Desbrière. Potem Henricot poznał Kota Jeleńskiego i Leonor Fini.
W 2010 roku wydawnictwo Akademia przygotowało tłumaczenie czeskie książki Marii Czapskiej „Europa w rodzinie” (Evropa v rodině).
Tadeusz Bystrzak, który przeniósł pokój Józefa Czapskiego na zlecenie Muzeum Narodowego w Krakowie oraz Elżbieta Skoczek , dyrektor Festiwalu Józefa Czapskiego zapraszają na spotkanie do Pałacu Sztuki w Krakowie (plac Szczepański 4) w czwartek 18 listopada o godz. 18.00.
31 października 2017 roku dotarła do mnie, w Paryżu, wiadomość o śmierci p. Jacka Gruszkiewicza.
„Odwiedzałam wuja Józia w Maisons-Laffitte. Pamiętam, że malował mój portret. Nie wiem, gdzie teraz jest. Miałam jakąś taką niebieską twarz. Nie lubiłam go” – zaczęła rozmowę Rula Lenska…
„Pewnego dnia przyniósł ze sobą na nasze spotkanie książkę – jak pamiętam, II tom listów Norwida. Jeden z tych listów przeczytał i dał do niego swój komentarz. W tym momencie jakby rzucił na mnie czar. Uprosiłem go, żeby pożyczył mi tę książkę”
Przeczytałem Oko. „To tak jakby ktoś do odczuwania rzeczywistości miał jeszcze jeden zmysł. Prócz tej rzeczywistości, którą ja widzę, Pan jeszcze wszystko widzi w kolorach. Ktoś fotografuje czarno-biało, ktoś inny w kolorach.
„Od 20 lipca bawiłem w miłych, gościnnych Mordach, odpoczywając na ciele i na duszy, w gronie sympatycznych krewnych i miejscowych, wszystkich dzieci moich i czterech wnuków” – zapisał 18 sierpnia 1924 roku Jerzy Czapski, ojciec Józefa. W tym czasie odbył się zjazd rodzinny.
17 lipca 2021 roku zmarł prof. Stanisław Rodziński…
Sam odwiedziłem Czapskiego. Wiele razy spotykałem tam u niego różne osoby. Tam poznałem panią Marię Nowak, zwaną Myszką Nowak. Bardzo się z nią zaprzyjaźniłem. Mogę powiedzieć, że ta przyjaźń jest właśnie zawarta pod skrzydłami Józefa Czapskiego. Bardzo ją sobie cenię.
„Mądrość jego farb jest tak oczywista
że słyszę ich głosy gdy schodzą na płótno”.
„Od rana straszliwy ból. Rozpadnę się, wybuchnę od środka. Patrzę na ludzi, jakby ich nie było. Rzeczywistość moja jest w innym wymiarze. Ta, która istnieje jest prawdopodobnie wycinkiem Rzeczywistości” – pisał w 1980 roku w Notatkach Osobistych ks. Józef Sadzik.
Co wspólnego z Czapskim ma José Ferrater Mora?
26 sierpnia 1980 roku, we wtorek Józef Czapski zapisał w swoim dzienniku: „Wiadomość , że umarł ks. Sadzik, nagle u Pallotynów w Osny. To już straszna wyrwa tu dla nas wszystkich. Dlaczego? Bo wszyscy go kochaliśmy dla jego dobroci, jakiejś nadludzkiej dla każdego, dla jego presence, wszystko nie to, było coś więcej. To znowu po […]
Archiwum Emigracji w Toruniu kryje w swoich bogatych zbiorach m.in. ponad 250 listów Marii Czapskiej i około 70 listów Józefa Czapskiego do Mieczysława Grydzewskiego. Katarzyna Moskała i Mirosław Supruniuk opracowują je i miejmy nadzieję, że zostaną w nieodległej przyszłości wydane. Marii Czapskiej, mimo że już w 1947 była związana z paryską Kulturą, a latem 1948 […]
Warszawa, wiosna 2019. Pracownia Ludmiły Murawskiej – Péju. Mały lokal na ostatnim piętrze wieżowca na Woli: ciasny przedpokój, kuchnia, łazienka i dwa niewielkie pokoje, w tym jeden przechodni. Łóżko, lustro z komodą, stolik, fotel i sztaluga, a na niej obrazy: Kleopatra i Portret Czapskiego. Pod ścianą inne obrazy. Oglądam po kolei. Portrety różnych osób. Nałkowska… […]
„Możesz przyjechać goła! – To Józio [Czapski] do mnie przez telefon. „Sam nie mam pieniędzy, ale mam przyjaciół, którzy ci nie dadzą zginąć. To jest Dolly Radziwiłłowa, Jola Wańkowiczówna, żona markiza Gilles’a Boisgelin, Jaś Tarnowski, Jean Colin d’Amiens.” Czekałam na ten moment, kiedy będę mogła dotknąć okiem jej wspomnień. Kiedy odwiedzałam ją w mieszkaniu, dawniej […]
Dolores Konstancja Joanna ks. Radziwiłł na Nieświeżu h. Trąby – to ona została uwieczniona przez Aleksandra Rzewuskiego ok. 1925 roku. Księżniczka Dolorès po raz pierwszy wyszła za mąż za swego kuzyna, księcia Stanisława Radziwiłła (1880–1920). Gdy ten zginął podczas wojny polsko-rosyjskiej, wówczas poślubiła innego z kuzynów, czyli księcia Leona Radziwiłła (1880–1927). Był przyjacielem Marcela Prousta […]
„Mam trzy lata i Ludwik wiezie mnie taksówką do pracowni Józefa Czapskiego na Filtrowej. Nie wiedząc, że problem pieluch już dawno nie istnieje z niepokojem przypomina, że jakby co, to mam mu natychmiast o tym powiedzieć. Po przybyciu Józef kuca, wita się, całuje, nagle prostuje się zamieniony w cienką, czarną sylwetkę na tle gołego weneckiego […]
O swojej misji poszukiwania więzionych w obozach sowieckich (tych, których – jak się okazało – zabito w Katyniu) tak mówił Czapski: „Jedyny człowiek, który nie wierzył Rosjanom zupełnie, to był Anders, który był przekonany, że wszystko jest możliwe. […] Zameldowałem się natychmiast u Andersa [w Taszkiencie – przypis Ela Skoczek] Anders mnie przyjął i bardzo […]
27 kwietnia 2020 roku Towarzystwo Przyjaciół Rodziny Czapskich (Białoruś) odnalazło na cmentarzu płytę nagrobną Konstancji Jakubowskiej, niani – zwanej przez rodzinę Czapskich, Babuśką. Tym samym znamy dokładnie miejsce jej pochówku. „Ucieczką naszego dzieciństwa i wielką miłością była nasza niania, Babuśka. Nie mogliśmy nigdy do syta nacałować się jej, napieścić. A kiedy się broniła przed naszą […]
„Francuski pisarz polskiego pochodzenia, Piotr Rawicz, popełnił samobójstwo w Paryżu strzałem z karabinu, w piątek 21 maja, w mieszkaniu swojej żony, która zmarła na początku miesiąca. Miał sześćdziesiąt trzy lata. Przez ponad dziesięć lat współpracował z „Monde” śledząc literaturę z Rosji i Europy Centralnej” – pisze Jacqueline Piatier w pożegnalnej notatce o Piotrze Rawiczu. Ten […]
